De eindeloze oneindigheid

Via internet krijg ik zo nu en dan prachtige presentaties met foto’s over de schoonheid van ons planeetje.
Soms voorzien van spreuken en wijsheden en soms gewoon zonder tekst. Enkele jaren geleden was er een bij over de tiende macht. (“trip.pps”, van macrokosmos tot microkosmos.)

Vanuit het oppervlak van een boomblad werd met een factor 10 uitgezoomd en werd duidelijk dat het een blad van een boom betrof, een boom die groeide in Florida, op onze aarde, in ons zonnestelsel, in de oneindige melkweg, en het eind was nog niet in zicht. We waren al lang voorbij de technische mogelijkheden van onze waarnemingsapparatuur. We gingen dus maar weer terug. Maar… weer bij het blad aangekomen ging de maker inzoomen. Het blad had nerven, chlorofyl, cellen, celonderdelen, DNA en ook hier werd het einde niet zichtbaar, aangezien de techniek ook in deze richting niet verder kwam.

Het is zeer leerzaam, je eens aan de kust te later verleiden tot mijmeringen over de eeuwige branding, de oneindigheid van de processen die op ons planeetje voortgang vinden. De nietigheid van wat wij als mensheid hierover in de melk te brokkelen hebben. De arrogantie waarmee wetenschappers, filosofen en carrièremakers de menselijke inbreng groter maakt dan ze in werkelijkheid is. Ook al laat de geschiedenis grootse dingen zien. Ook al wordt ontegenzeggelijk het een en ander bereikt. Het is ‘peanuts’ vergeleken met de voor ons waarneembare sterrenhemel. De voor ons zichtbare sterren, die al miljoenen jaren geleden zijn uitgedoofd. Ons ‘aandeel’ in deze eeuwige oneindigheid zal verdwijnen zoals hij is gekomen. Niemand zal er zich meer iets van kunnen herinneren. En… hebben we dan iets tastbaars, iets wezenlijks nagelaten? Het is onvoorstelbaar dat dit het geval zal zijn. Zelfs niet als de mensheid zijn eigen aarde heeft uitgebuit, leeggeleefd en definitief veranderd. Het zal slechts een fractie van een ademtocht zijn in de oneindigheid van de totale omgeving waarin onze aarde rondtolt.

Het zou wel eens heilzaam zijn dit te beseffen bij alle grootse plannen die we maken. De inspanningen die we ons moeten getroosten om onze planeet leefbaar te houden en de arrogantie te denken dat het menselijke iets uit zal maken in deze eeuwige oneindigheid. Zelfs de evolutie in dit Darwinjaar heeft absoluut geen enkele betekenis. Net zo min als onze pogingen deze dimensies te vatten in hogere machten.