Heeft u ook de indruk, dat 2015 -ondanks de heftige, onaanvaardbare, nooit te rechtvaardigen, zuiver willekeurige, uitbarstingen van geweld- beter was dan 2014 en voorgangers? Helaas, 2017 dan?; Nee, nee: 2018?
Hoe zou dit komen?
Komt dit door discussies die op gang zijn gebracht? Komt dit door de saamhorigheid, die gevoeld wordt als reactie hierop? Komt dit door het besef dat langzaamaan doordringt, dat al dat politiek gepraat; gekonkel; het steeds weer wijzen naar de ander; de absolute onwil, NIET de OORZAAK, aan te pakken, maar naar compromissen te zoeken, die zo weinig mogelijk aanpassingen van de dagelijkse praktijk (lees: inkomsten) vergen?
Het zal wel een optelsom zijn. En…. begint de politiek dan eindelijk het vertrouwen van de kiezers terug te winnen?
Duidelijke keuzes
Wees ‘ns eerlijk: Wil je al dat consumentenvuurwerk met de overlast en verminkingen echt kwijt of vind je het zonde van de misgelopen detailhandelomzet en btw-inkomsten?
Wil je echt naar duurzamer gebruik van energie, of kies je voor het laten voortwoekeren van de winstbeluste energieleveranciers met hun machtige politieke lobby’s, die een politicus met zijn onzekere baan een riant pensioen kunnen bezorgen?
De neo-kapitalistische maatschappij wordt met hand en tand verdedigd / in stand gehouden door degenen die het meeste persoonlijke profijt ervan hebben.
Herman Finkers zei het 31 december 2015 heel treffend:”De miljonairs hebben minder van de oplevende(?) economie geprofiteerd dan de miljardairs. De kloof tussen ‘arm’ en rijk is dus groter geworden!”
Bioloog Midas Dekkers zei het ook al:”Mensen zijn net apen. De subtop-apen willen altijd doorstoten naar de top.” Hij zei dit n.a.v. de Quote 500, die de jaarlijkse rangorde van de meest rijken aangeeft. Geen praktische, want ze kunnen geen van allen hun rijkdom in een mensenleven opmaken, maar het geeft hen wel een ‘doel’ om naar te streven.
Maatschappelijke uitdagingen
Eerlijk delen; sociaal bewust ondernemen; duurzaamheid en het verminderen / stoppen van vervuiling en uitputting van grondstoffen; uitbuiting van werknemers; maximalisering van winsten; gokken op kapitaalmarkten; “slim” ondernemen over de ruggen van “domme” consumenten; het zijn de maatschappelijke uitdagingen, die uitsluitend kunnen worden afgedwongen of gestopt door een democratische meerderheid.
Democratische meerderheid
De enige democratische meerderheid die dit kan zijn de kiezers. De politieke uitvoering ligt echter in handen van de gekozenen, maar… maken zij hun keuzes in bovenstaande kwesties klip en klaar duidelijk? Of is het gewoon toch de persoonlijke carrière die op de eerste plaats komt en hun mening/stemming laat afhangen van de hoogste bieder?
Vertrouwen
Ik hoor veel te veel politici praten over ‘managen’; ‘sturen op getallen’. ‘Politicus is een beroep’ geworden. Het is zeker niet vanzelfsprekend, om uit te gaan van hun idealisme en hun gedrevenheid zich TEN DIENSTE te stellen van deze politieke idealen. Koos de kiezer op basis van vertrouwen? Koos hij of zij omdat de idealen haar/hem aanspreekt? WAAROM werd in het stemhokje het vakje voor hun naam rood gekleurd? Een politicus ‘politiekt’ maar heel vaak niet om het vertrouwen van hun kiezer te beschamen! Nee zij ‘politieken’ om de ‘politiek!’ Stemmen vergaren is belangrijker, desnoods met leugens! Zeker als de kiezers in slechts 2 kampen zijn verdeeld!
Vooral het laatste is -4 jaar na de eerste versie van dit artikel- zelfs blijkbaar maar iets doorgedrongen bij veel politici. Liegen gebeurt steeds meer! Komen we daarmee weg bij de rechter? Bij de belastingdienst? Bij je werkgever? Bij de gemeentelijke ambtenarij?
Vertrouwen is cruciaal, maar… kun je slimme zakenlieden vertrouwen? Kun je er op vertrouwen, dat de overheid onze gezondheid bewaakt tegen nietsontziende winstmakers? Zijn de beurzen, ‘economische motor’ van onze financiële samenleving, gefocust op het ‘welzijn’ van deze samenleving?
Nee, nee, nee. Er zijn in de laatste 4 jaar vele dubieuze niet te vertrouwen factoren bijgekomen waar een kiezer rekening zou moeten kunnen houden bij het bepalen van zijn keuze.
Mijn eindconclusie blijft echter nog steeds onveranderd:
Het zijn en blijven uitsluitend de politici die -als enige- in een democratie door wetgeving, controle en goede kiezers regulerend tegen misstanden kan optreden. We hebben alleen maar slechtere alternatieven en die sijpelen steeds meer onze vrije democratie binnen!!!
Wat ik graag nog zou helpen veranderen! 