Als ik naar de beelden van de oorlog (ook alle andere) kijk en zie welke verwoestingen daar moedwillig worden aangericht zakt de moed mij steevast in de schoenen.
Nog afgezien van de mensenlevens die onbetaalbaar zijn, calculeren de agressors deze ‘verliezen’ gewoon in en hopen dat deze bij de vijand groter zullen zijn.
Mechanisme van oorlog
Dit is het mechanisme van oorlog. Slechts enkelen hebben persoonlijk een probleem. Dit laten ze uitvechten door hun ‘kanonnenvoer’. Ze geven de opdracht zoveel mogelijk vijanden en bezittingen van de vijand te vernietigen. Aan welke soldaat je het ook vraagt. Eigenlijk heeft geen van hen een hekel aan de tegenstander, maar is aangestoken door de opruiende retoriek van de agressor.
Ikzelf heb het -ook in militaire dienst- nooit kunnen begrijpen. Als je erbij nadenkt dat die man aan de andere kant vader van enkele schattige kinderen kan zijn, wil je hem niet treffen. Maar… als er dan naast je -net zo’n vader- in zijn hoofd wordt geraakt, krijg ook jij een rood waas voor je ogen en gaat volop door in de strijd!
Wat ik graag nog zou helpen veranderen! 