is dat mensen hoop blijven houden op een betere toekomst. Als lid van de na-oorlogse generatie heb ik een roerige periode meegemaakt: Opbouw; koude oorlog; wapenwedloop; vredesbeweging; demonstraties; emancipatiestrijd; solidariteit; explosies van creativiteit op allerlei gebied en voortdurende discussies met conservatieve krachten en machten met een massale weerstand tegen veranderingen.
Tot in de 80-er jaren ging het er -maar wel op argumenten en vaak ludiek- ‘hard’ aan toe. Daarna kwam de dagelijkse strijd om het bestaan: de individualisering en marketing van het consumentisme, die de idealen van na de oorlog ‘overrulde’.
Lange tijd worstelde ik met het besef dat de na-oorlogse hippies en vredesactivisten waren ‘ingepakt’ en ook bezig met hun eigen gezin en zaken. Het stemde mij regelmatig zeer somber en dit ventileerde ik ook wel naar mijn leerlingen.
Dit schoot niet op en op een gegeven moment kwam het ‘loslaten’. Niet mijn generatie, maar die na ons (onze kinderen, die waren opgegroeid in weelde en nooit NEE kregen!) zal de toekomst vorm moeten gaan geven. Met individuen; met al die concurrenten; in overvloed van materiale zaken. Mijn generatie was uitgestuurd!
De somberheid bleef: “Als dat maar goed gaat.” Toch bleef mijn uitzicht op: “Het sal rechkom” bestaan. Internet en de mogelijkheid van wereldwijde ongecensureerde kennis en nieuwsuitwisseling geeft volgens mij mogelijkheden tot een wereldwijde democratisering van kennis en zelfs vrede.
Ik hoop van harte dat dit vrije internet ALTIJD zal blijven bestaan. Maar het is techniek en machthebbers kunnen het in handen nemen. De huidige generatie kan -denk ik- niet meer zonder en zal zeer zorgvuldig moeten blijven eisen dat de inhoud (met zijn ge- maar ook misbruik!) onder controle van de wereldwijde gebruikers zal blijven en niet -zoals nu ook al in bepaalde werelddelen gebeurt- wordt afgesloten of gecensureerd! Of dit lukt zal de toekomst leren. Tweede en derde na-oorlogse generatie: “Het is aan jullie!”
Wat ik graag nog zou helpen veranderen! 