Wie vertrouwen we nog?

Ik had een droom. Vanaf mijn elfde kreeg ik een bril. Op naar de opticien. Brilletje aangemeten en de enorme ervaring dat de trottoirtegels niet grijs waren, maar allerlei gekleurde spikkeltjes bevatten, die de indruk grijs wekten. Veel opticiens sindsdien versleten, de meeste vielen af wegens ondeskundigheid of werden door mijn moeder niet vertrouwd vanwege een ongunstige prijs-kwaliteitsverhouding. Toen ik -na haar dood- zelf op zoek moest gaan en tegelijkertijd overging op de contactlens, kwam ik terecht bij een opticien, die op de eerste plaats deskundig, maar ook vriendelijk was en kwaliteit en goede service leverde voor een redelijke prijs. Ik ben hem tot hij er mee moest stoppen wegens gezondheidsklachten jarenlang trouw gebleven.
De keten, die zijn winkel overnam had ik na één bezoek al de rug toegekeerd en het bleek een exemplarisch voorbeeld te zijn voor ervaringen met deskundige adviseurs en vaklieden waartoe ik mij moest wenden om zaken gedaan te krijgen, waarvoor bij mij de kennis en/of vaardigheid ontbrak.
Ik kreeg regelmatig de indruk dat de winkelier, leverancier, vakman of adviseur niet primair aan mijn verzoek wilde voldoen, maar mij wilde aansmeren wat hij kwijt wilde of het meest aan verdiende.
Mijn vertrouwen werd regelmatig beschaamd en wordt nog voortdurend bevestigd door een aanhoudende stroom van frauduleuze zaken, schandalen en rectificaties over allerlei zaken op economisch, politiek, financieel en particulier gebied.
Regelmatig wordt dan door de daders het boetekleed aangetrokken. Helaas blijft het daar meestal bij. De schades werden afgekocht zodat ‘grote jongens’ schadeloos werden gesteld en de gewone consument kon zijn wonden gaan likken. De daders gaan -iets voorzichtiger en stiekemer geworden- weer over tot de orde van de dag!
Dit waren blijkbaar geen incidenten. Het bleek vaak eerder regel. Ondanks mogelijke ‘straffen’  kon en kan fraude toch lucratief zijn. ‘De dader blijft de lachende derde!’
Het gehele justitiële apparaat waakt over de privacy van de daders, de slachtoffers blijven zitten met de frustratie en gebakken peren. In zeldzame gevallen ondersteund door de goedwillende, maar met lege handen staande, vrijwilligers van slachtofferhulp.

Ik had een droom. Waarin het besef doorbrak dat eerlijk toch het langst duurt; delen meer voldoening geeft dan opeisen en de aarde met al haar bewoners het dan langer zou volhouden.

Ik had een droom. Dat ‘sport en spel’ weer werd terugverwezen naar haar oorsprong: vrijetijdsbesteding en ontspanning. Dat ook hier valsspelen absoluut niet door de toeschouwers; overige spelers/tegenstanders werd getolereerd en zelfs -zoals vroeger in Engeland gebruikelijk- zonder scheidsrechter kon worden gespeeld. Doping werd algemeen als super-onsportief algemeen veroordeeld en kwam als vanzelfsprekend niet voor.

Ik had een droom. Dat politici zich hadden ontworsteld aan hun verslaving aan geld  (steeds hogere belastingen) en niet meer verdwaalden in hun eigen woud van regels, die steeds meer tegenstrijdigheden opwierpen en ook de vrijheid/mogelijkheden van steeds meer mensen beperkten. Bovendien kwamen hierdoor steeds meer rechthebbenden ook niet meer in aanmerking. Zij keerden terug naar hun basistaak: het vertegenwoordigen van hun kiezers; gezamenlijk zorgdragen voor goede infra-structurele voorzieningen en beschikbaar stellen van levensbehoeften voor iedereen.

Ik had een droom. Dit alles zou goedkomen door het in 2016 algemeen doorbrekend besef, dat er een fundamentele veranderingen noodzakelijk zijn. Veranderingen die -zoals altijd- door ‘de gevestigde orde’ zouden worden tegengewerkt. Veranderingen, die in de wereldwijde ‘lente’ door een politieke stroming en bewustwording in de Verenigde Naties, gedragen door miljarden kiesgerechtigden in de gehele wereld,  werden bereikt op basis van: respect; overleg; delen en een apert afwijzen van zelfverrijking, egoïsme en uitbuiten van anderen.

Ik heb een droom!