Pesten

Het blijft actueel en het zal altijd actueel blijven. Op school, in het verkeer, op het werk en zoals vanavond bij Pauw op tv gezegd:”in het bejaardentehuis”.

Pesten zit in onze maatschappij ingebakken, wordt noodzakelijk geacht om vooruit te komen en is effectief!
Als je zelf pest, meedoet, of toekijkt, heb je het minst kans gepest te worden.
In de opleiding voor (basisschool)leraren wordt het pestprobleem al tientallen jaren gesignaleerd, benoemd en docenten mogelijkheden aangereikt pestgedrag te bestrijden.

Op school is mijns inziens het pesten door gezamenlijk beleid en duidelijke afspraken (bijv. een pestprotocol) zeer effectief aan te pakken. Als docent heb ik hiermee jarenlang positieve ervaringen opgedaan.

Het kan erger
Mijn grootste eye-opener kwam echter toen ik naar het bedrijfsleven overstapte na 27 jaar onderwijs. In de 10 jaar dat ik op kantoren heb gewerkt kwam ik tot de ontdekking dat het pesten op de (basis)school letterlijk ‘kinderwerk’ is. Het pesten van collega’s gaat veel subtieler, massaler en ongezien -of zelfs oogluikend toegestaan- door leidinggevenden. Hier wordt meestal geen bedrijfsbeleid op ontwikkeld of protocollen voor opgesteld. De gepeste meldt zich vaak ziek, neemt ontslag of erger: pleegt zelfmoord. Meestal komen de dieperliggende oorzaken van de problemen van de gepeste niet aan het licht. Laat staan dat ze in verband met de arbeidssituatie worden gebracht.

Oplossingen
Opnieuw steeds het wiel uitvinden is mijns inziens niet nodig. Pesten is bekend. De remedie eveneens. In een gemeenschap, of dit nu een school, een bedrijf, vereniging of anderszins is, moet duidelijk afgesproken worden dat pesten uit den boze is, niet kan worden getolereerd en het gemeld moet kunnen worden als pestgedrag wordt waargenomen of ondervonden. Ook onze rechtsorde zou pestgedrag strafbaar kunnen stellen, zodat aangifte
tegen de pester mogelijk zou worden.

Pesten kan alleen worden uitgebannen als het door gezamenlijke afspraken en het nakomen hiervan kan worden gesignaleerd en bestreden.