Nog steeds actueel

De Eerste Wereldoorlog was eigenlijk de laatste, die nog op een apart slagveld buiten woonwijken werd uitgevochten. De omstandigheden waren mensonterend en het aantal slachtoffers (ongelooflijk veel jonge mannen) nauwelijks voor te stellen.
Dat was ongeveer 100 jaar geleden.

De Tweede Wereldoorlog was gruwelijk dankzij de systematische uitroeiing van bevolkingsgroepen; het wereldrecord aantal slachtoffers, vooral ook onder burgers en de razendsnelle ontwikkeling van steeds ‘effectiever wapentuig, dat overigens met steeds minder risico voor de bediener zijn dodende werk kan doen. Het meest gruwelijk werd hij door de inzet van kernwapens gericht op de bevolking. Dit was ongeveer 70 jaar geleden.

Hierna ontstond de wapenwedloop tussen de ideologische grootmachten. Aan het eind van de vorige eeuw werden diverse verdragen gesloten om de waanzinnige wapenvoorraad, in staat om diverse malen de gehele aarde volledig te vernietigen, te ontmantelen.

Nog steeds is er, sinds de Tweede Wereldoorlog, geen moment geweest  dat er geen brandhaard, geen gewapend conflict of moordpartij op de wereld heeft plaatsgevonden.

De wapenindustrie floreert. Politici zitten elkaar in de haren. Heel veel zaken vinden op de schimmige grens tussen boven- en onderwereld plaats buiten het toezicht van de officiële instanties. Het verschil tussen illegaal en legaal is vaak flinterdun en wordt voortdurend overschreden/uitgetest in een wedloop tussen overheden en multinationals/ondernemers/belastingbetalers.

De naoorlogse-generatie kwam -na het puinruimen en de opbouwperiode- tot het besef dat we als mensheid toch wel heel verkeerd bezig zijn. Dat leven veel belangrijker is en lief zijn voor elkaar levensdoelen op zich zijn. Het verbeteren van de omgang met elkaar en het afzweren van materieel bezit zou heel veel problemen kunnen oplossen. ‘Ban de Bom’ en ‘Make Love Not War’ werden in vele kunstuitingen vereeuwigd en uitgedragen.

Iets van voorbije tijden?
Gezien de bedreigingen van de huidige tijd actueler dan ooit. Toentertijd kleedde de generatie zich opvallend kleurrijk. Vooral in de muziek vonden zij elkaar. Je haar laten groeien was een statement en toonde waarvoor je stond. ‘Peace Man!’ was een veel gehoorde groet.

We zijn ver afgedwaald van de idealen van die tijd.

Zijn deze idealen verleden tijd, volledig verdwenen of tijdelijk weggezakt in het moeras van eigenbelang en streven naar persoonlijk succes?

De hoop dat het dit laatste is heeft mij -vooral ook na mijn hartstilstand en 5 dagen ‘buiten deze wereld’ te zijn geweest- doen besluiten maar weer net als vroeger hippie (lees: happy) te worden en me niet te verzoenen met de verzuchting:”Daar kunnen we toch niets aan doen.” WIE DAN WEL? WIJ MET Z’N ALLEN, NIEMAND ANDERS TOCH!

“Sympathy is what we need, cause there is not enough love to go round” op de radio, hoe toevallig!