Heeft u zich ook zo opgewonden tijdens de laatste Pauw uitzendingen?
Het (door elkaar) praten en geen oplossingen bieden. Het vasthouden aan je eigen gelijk. Het langs elkaar heenpraten. Maar vooral het goedpraten van zaken, die krom zijn. Zorginstellingen, die niet goed functioneren. Personeel ontslaan en wel reserves kweken, maar het o zo goed doen en door schaalvergroting efficiency hebben bereikt.
Rijken, die vinden dat ieder ‘met hun takken’ van hun verdiende geld moet afblijven. Dat zij zelf willen bepalen wat ze met hun geld doen. Dat politici incapabel zijn, omdat deze de (geprivatiseerde) zorg niet goed organiseren en dus zeker hun geld niet in deze bodemloze put willen dumpen.
Tijdens deze uitzendingen ging het overduidelijk om mensen, die absoluut overtuigd zijn van hun eigen gelijk en sowieso niet willen bijdragen aan de oplossingen van de immense problemen.
Solidariteit, verantwoordelijkheid, gemeenschapszin enz. kan niet van bovenaf worden opgelegd. Je hebt het of je hebt het niet. Je bent republikein of democraat en weet absoluut zeker dat de ander het fout doet en jij goed. Samenwerken doe je dan natuurlijk niet.
Waar blijft ons lichtende voorbeeld van hoe het dan wel gezamenlijk zou moeten?
Het moet anders. Het moet samen en voor elkaar! Heeft Thomas Piketty dan toch gelijk?
Wat ik graag nog zou helpen veranderen! 