Open brief aan koning Willem Alexander

Mijn vader was met zijn tweelingbroer na de mobilisatie gelegerd in de frontlinie op de Grebbeberg. Als jonge mannen ervoeren ze de waanzin en het zinloze geweld van een oorlog. Na de overgave keerden zij huiswaarts en sloten zich aan bij het actieve verzet. Zij hadden beiden een vriendin en ook mijn moeder was actief verzetsstrijder. Door verraad kwam er een abrupt eind aan hun verzet. Zij werden opgepakt en gevangen gezet in de Weteringschans. Op 14 april 1945 (Het grootste deel van Nederland was al bevrijd!!!) werd mijn oom als represaillemaatregel gefusilleerd in Amsterdam. Aan de familie werd doorgegeven dat mijn vader was gedood. Mijn ouders overleefden de oorlog, begin1947 trouwden zij en werd ik verwekt. Pas na de dood van mijn vader in 1987 werd ik mij bewust van de traumata die ons gezin tijdens en vlak na de oorlog heeft opgelopen als gevolg van de activiteiten van mijn ouders tijdens deze periode. Thuis werd slechts zeer sporadisch over deze periode gesproken. 

Wie de oorlog niet heeft meegemaakt -ook ik hoor gelukkig tot die groep- kan zich nog nauwelijks voorstellen hoe zoiets voelt en ervaart de vrijheid als iets vanzelfsprekends. Ik begrijp daarom hun vraag “Hoe lang nog?” wel.

Ik pleit echter al jaren voor een accentverschuiving. 

Ik hoop dan verlost te zijn van mijn jaarlijkse pijnlijke ervaring en hoop ook dat onze 4 mei herdenking aanleiding zal kunnen blijven -wereldwijd- het besef te doen doorbreken dat oorlogen slechts verliezers opleveren: fysiek; psychisch; emotioneel en vooral ook moreel.

Dit besef zou dan ooit kunnen leiden tot het universele ideaal dat alle volken en landen ter wereld -eens- hun eigen bevrijdingsdag zullen kunnen (blijven) vieren.

Gerard van Broekhuijsen