We naderen de voor vele Nederlanders zeer belangrijke data in het jaar. Nee, ik doel niet op koninginnedag of koningsdag, die gaan over enkele personen, die toevallig uit een bepaalde schoot zijn voortgekomen. Nee ik doel op een aantal dagen, die op ontelbaren steeds weer diepe indruk maken en met diepe emoties worden beleefd: 4 en 5 mei.
Als lid van het plaatsdelijke 4 en 5 mei Comité word ik regelmatig geconfronteerd met de vraag: “Hoe lang moeten we nu eigenlijk die Tweede Wereldoorlog blijven herdenken?” “We herdenken toch ook de Tachtigjarige oorlog niet meer.”
Een vraag, die ik steevast beantwoord met: “Wees blij, dat we nog steeds die oorlog herdenken en ik hoop nog heel veel jaren, want kennelijk herdenken we de laatste oorlog!”
Toch heb ik wel moeite met deze regelmatig terugkerende vraag. De generatie van mensen die de oorlog heeft meegemaakt sterft langzaam uit en de nakomende generatie kan zich vaak geen voorstelling maken van wat tijdens zo’n periode gebeurt. “Waarom deze ophef, waarom telkens weer?” wordt dan -voor hen- een terechte vraag.
Als we nu eens zorgen voor een accentverschuiving:
Op 4 mei herdenken blijven we natuurlijk al die doden herdenken. Maar op 5 mei vieren we ELK JAAR! de geboorte (op 5 mei 1945) van onze vrijheid/vrede!
Een verjaardag vier je ELK JAAR. Er is niemand, die hierbij vraagtekens zet. En… voorafgaand aan deze verjaardag, sta je 2 minuten stil bij al diegenen, die gestreden hebben voor deze vrijheid/vrede. Ook bij diegenen, die nu nog steeds de vrijheidsstrijd (tijdens vredesmissies bijvoorbeeld) met hun leven hebben moeten bekopen.
Bovenstaande suggestie heb ik al maanden geleden doorgegeven aan het Nationale Comité 4 en 5 mei. Hij wordt bekeken en in de groep besproken. Wellicht is het voor Willem Alexander, nu hij op de troon komt, een kleine moeite deze accentverschuiving in de beleving van 4 en 5 mei als één van zijn daden in de analen te laten bijschrijven.
Wat ik graag nog zou helpen veranderen! 