Toontje lager

Er spuwt een vulkaan rook en as de hemel in en onze economie stagneert. Enige tijd geleden deed ’n soortgelijk fenomeen zich voor doordat sneeuwval het verkeer op de grond bemoeilijkte. Het valt me op dat daar op twee manieren op wordt gereageerd. De ene groep mensen geeft een falende overheid de schuld. Een andere groep realiseert zich vol zelfspot, dat we ons maar weer ‘ns moeten neerleggen bij de omstandigheden en ons tempo en onze bewegingsmogelijkheden moeten aanpassen.

Was het zo dat in het geval van de sneeuw inderdaad een ‘politieke schuldige’ verweten zou kunnen worden dat de inmiddels geprivatiseerde en bezuinigende organisaties het sneeuwruimen en dergelijke in orde hadden moeten hebben à la Zwitserland en onze noorderburen. In het geval van de Eyjafjallajokull blijkt dat geen enkel mens hier iets tegen kan doen.

Er zijn nu ook weer twee reacties: Een groep zegt: "Het moet toch niet kunnen dat onze activiteiten zo worden beperkt door een wolk as!" De andere groep geniet van de wolkenloze staalblauwe lucht, zonder netwerk van condensstrepen, de rust zonder het lawaai van de luchtvaart en de natuurgeluiden, die prominenter hun trommelvliezen bereiken en het besef, dat niemand hier iets aan kan doen.

De mens is een biologisch wezen, te gast op deze planeet. Het past ons te realiseren dat wij afhankelijk zijn van de omstandigheden en ons hieraan moeten aanpassen. Politici, die geloven in oplossingen voor alle problemen door regelgeving, worden gelogenstraft. Ik zie nog Wim Kan, terwijl hij Joris Voorhoeve beschrijft, die in zijn driedelig grijs met opgerolde broekspijpen op het strand de aanrollende golven commandeert: "Gaat eb!"