Vrijheid

Ik ben een vrijheidskind. Geboren in het derde vredesjaar uit een huwelijk van verzetsstrijders. Mijn vader en moeder waren tijdens de oorlog zeer actief in hun verzet tegen de onvrijheid die Nederland teisterde van 1940 tot 1945.

Toch… de onbegrensde vrijheid, die velen zich heden te dage menen te kunnen permitteren is niet de vrijheid waarvoor mijn vader en moeder gevochten hebben en ook niet de vrijheid die mij voor ogen staat.

Graaiers, ‘financiële genieën’, sluwe zakenlieden, zij allen hebben hun vrijheid genomen en goed voor zichzelf gezorgd. Ook in de sport heeft dit verschijnsel zich voorgedaan. Niet het spelletje, maar de uitbuiting van de reclamemogelijkheden voert momenteel gerenommeerde voetbalverenigingen naar een faillissement. Het lijkt allemaal onontkoombaar en sommige politici proberen het tij te keren.

Helaas zitten bovengenoemde personen dicht bij het vuur, verdedigen hun bereikte positie tot het uiterste en houden elkaar goed de hand boven het hoofd.

Gelukkig is nu dit laatste hun ‘Achilleshiel’.

Solidariteit hoort nu eenmaal niet bij het soort mensen dat -vaak ten koste van anderen- goed voor zichzelf kunnen zorgen. Solidariteit past bij mensen die met elkaar sterk moeten staan tegenover onrecht, onderdrukking, tijdens rampen en ziekte en zeer. Burenhulp en gemeenschapszin. De ‘rijken’ trekken zich terug in hun vestingen en kopen gewoon hun bescherming en andere zaken die zij belangrijk vinden.

Sinds de jaren 70 is wereldwijd, stelselmatig, de naoorlogse solidariteit ondermijnd. ‘Verzekeringen op maat’. Voortdurend bezuinigen op collectieve voorzieningen zoals Politie, de zorg en het onderwijs. Het vrijgeven van de markt. Privatiseren van nutsbedrijven. En… ook voortdurend bezuinigen op steun aan de zwakkeren.

Daarnaast hebben de politici zich teruggetrokken in hun eigen wereldje en hebben verzuimd na het overgeven van hun verantwoordelijkheden toezicht te houden op de gevolgen die dat heeft gehad.

Het afgelopen jaar is pijnlijk duidelijk geworden dat de ‘zeepbellen’, de ‘gebakken lucht’ de ‘opties’, de ‘mooie praatjes’ enz. zoveel geld hadden opgeslokt dat de échte economie niet meer draaiende gehouden kon worden.

Nu moet er ineens iets gebeuren. Vanzelfsprekend willen de mensen die zo goied voor zichzelf hebben gezorgd dit niet. Het vereist ‘sterke politici’, die gesteund door een solidaire publieke opinie, deze personen tot de orde te roepen. Zij die ‘misbruik’ hebben gemaakt van hun vrijheid. Wat zij zich onrechtmatig, maar wel volgens de mazen in de wet, hebben toegeëigend, dient door deze politici via wetgeving worden teruggehaald.

Democratische controle, collectiviteit, verantwoordelijkheid voor onze nutsvoorzieningen en solidariteit zijn de, in de afgelopen jaren verketterde, kernwoorden tegen de misstanden, die de laatste jaren vooral in de westerse economieën zijn ontstaan.