Na ruim een jaar werkloosheid, honderden sollicitaties, diverse sollicitatiegesprekken en zeer negatieve ervaringen met uitkerende instanties, is bij mij de knop om. Waarom accepteer ik mijn situatie niet gewoon? Je bent gewoon te oud voor werkgevers.
Mijn laatste sollicitatiegesprek gaf de doorslag. De directeur waarmee ik sprak gaf toe dat hij ook een andere sollicitant had van 25 jaar, die hij de invalbaan wilde gunnen van enkele maanden. Voor mij had hij dan nog een vervangingsbaan van 2 weken. We kwamen tot de conclusie dat dit in mijn situatie nauwelijks de moeite zou zijn, zelfs negatief voor mij zou kunnen uitpakken.
Na dit gesprek brak eindelijk bij mij het besef door dat ik inderdaad niet meer aan de bak zal komen net als die vele honderden zo niet duizenden leeftijdsgenoten. De ´koude sanering´ zullen we maar zeggen. Ontkend door de politici. Maar ook verzwegen door de betrokkenen zelf.
Ik ben vandaag begonnen aan mijn boek: ´57+ en kwaad!´ Het zal gaan over de generatie van direct na de oorlog. Kind van ouders die de oorlog hebben meegemaakt. Zelf geconfronteerd met volle klassen, numerus fixus, schaarste, opbouw en steeds groeiende welvaart. Behoeder van eenzelfde situatie voor hun kinderen en nu slachtoffer van de tijdgeest.
Ik streef ernaar dat het geen zwartgallig relaas wordt van gebeurtenissen, want wat hebben we een prachtige tijd gehad! Flower power, hippies, pop, verbreking van taboes en steeds meer vrijheid. Ik voelde mij in mijn element. Zo´n intensiteit van leven ervaar ik tegenwoordig nauwelijks meer. Solidariteit is uit! Individualisme en egocentrisme viert hoogtij. Ikke, ikke ikke en de rest kan stikke! Ongebreidelde zakkenvullerij en onbewogen toekijken hoe anderen het minder hebben. Miljonairsbeurzen, glamour en vergapen aan de jetset. De commerciële televisiezenders schenken er meer dan gezonde aandacht aan.
Herken je de boven beschreven situatie en voel je verwantschap? Ik verwerk
graag door de lezers van mijn blog aangedragen situaties en gebeurtenissen in mijn boek. Misschien wil je ook je ei kwijt en kunnen we onze gelijksoortige ervaringen bundelen. Ik houd mij aanbevolen voor jullie reacties en versla regelmatig mijn vorderingen in dit blog.
Ik schrijf verder…
Wat ik graag nog zou helpen veranderen! 
Één reactie op “57+ en kwaad!”
Boven de 40, en langer dan 6 maanden zonder werk, is gewoon het einde van het werkzame leven.
Dit is een cultuur die in Nederland in vele tientallen jaren is ontstaan.
Werkgevers worden gedwongen mensen in dienst te houden, als je ziek wordt, in andere banen te zetten.
Dat kost gewoon geld, en dus hebben werkgevers liever jongere mensen.
Bovendien is de term 50+ ontstaan, met het beeld van in de buurt van een Spaans strand wat golfen.
Rumsfeld was nu niet bepaald een lichtend voorbeeld van hoe het anders kan, VS’ers die het kunnen weten beweren dat de man in een vergaand stadium van Alzheimer verkeert.
Het is allemaal heel simpel, maar in Den Haag willen ze dat niet begrijpen.
Vandaar de propaganda van Balkenende, om de verlaging van de uitkeringen goed te praten.