Ik ben gisteren weer bij m´n re-integratiecoach van het UWV geweest. Het was haar in één oogopslag duidelijk dat ik nogal met m´n situatie in mijn maag zit. “Hoe gaat het?” was dan ook een retorische vraag.
Ik versloeg mijn recente ervaringen als sollicitant en gaf direct daarna aan, dat het eigenlijk idioot is, dat het kabinet plotseling kan besluiten de sollicitatieplicht voor 57½ jarigen weer in te stellen en de vervolguitkering afschaffen. Dit om de ouderen weer aan het werk te helpen! Nee, het is doodgewoon een koude sanering, waarmee ze zo´n slordige 20 miljoen hebben bezuinigd over de ruggen van de betrokkenen.
“Het lijkt mij zinnig, dat ik u een coaching aanbied om met deze problematiek om te gaan, want zo gaat het niet goed met u.” “Er zijn bureau´s die u kunnen helpen.” opperde mijn coach. “Krijg ik dan wèl respons op mijn sollicitaties?” “Dat zeg ik niet, maar u raakt wellicht iets van uw frustraties kwijt.” “OK, ik heb slechte ervaringen met dat soort sessies, maar alles is beter dan dit.” “U hoort nog van mij!” Nog somberder, dan ik gekomen was, vertrok ik weer.
Het ligt dus blijkbaar toch weer aan mij. Dat minder dan 1% van de 57 jarigen ge-reintegreerd worden in het arbeidsproces; dat, zo lees ik in de krant vandaag: ´Onderzoek van de Yale School of Medicine heeft aangetoond dat ontslag voor oudere werknemers (ouder dan 50 jaar) fatale gevolgen kan hebben.´ is blijkbaar ook niet relevant. Nee, het ligt aan mijn instelling en ik moet anders met de situatie leren omgaan. Gaan we nu de oorzaak bestrijden of de symptomen?
Zo kom je dus ook van het probleem, dat de vergrijzing op termijn niet meer te betalen is, af. Een door de overheid geredigeerde natuurlijke afvloeiing!
(De tekening is van Maarten Melis)
Wat ik graag nog zou helpen veranderen! 